ZASADY REDAGOWANIA PRAC PISEMNYCH
W KATEDRZE FILOLOGII KLASYCZNEJ UŁ

ZASADY REDAGOWANIA PRAC PISEMNYCH W KATEDRZE FILOLOGII KLASYCZNEJ UŁ

I Wariant klasyczny

Poniższe zasady dotyczą prac dyplomowych (licencjackich i magisterskich) pisanych przez studentów Katedry Filologii Klasycznej pod kierunkiem pracowników KFK. Zasady te powinny być również stosowane w pisemnych pracach zaliczeniowych.

1. Podstawowe zasady dotyczace układu tekstu:

1.1 W pracy należy korzystać z czcionki Times New Roman, rozmiar 12, interlinii 1.5 pkt. i marginesów o szrokości 2.5 cm. Śródtytuły: czcionka Times New Roman, rozmiar 12, z pogrubieniem oraz wyrównaniem do lewego marginesu. Całość tekstu pracy musi być wyrównana do prawego marginesu czyli wyjustowana.    

1.2 Tytułowa strona pracy dyplomowej nie jest numerowana i powinna zawierać: nazwę uczelni i wydziału, kierunek studiów, imię i nazwisko autora/ -ki pracy, numer albumu, tytuł pracy, imię i nazwisko promotora, rok i miejsce napisania pracy.   

1.3 Bibliografię, czyli pozycje naukowe wykorzystane w pracy i odnotowane w przypisach (i tylko te), zamieszcza się na końcu dysertacji, stosując układ alfabetyczny wymienionych pozycji według nazwisk autorów wykorzystanych w dysertacji prac.    

1.4 W tekście pracy cytaty krótkie (do 3. wersów) należy zapisać w cudzysłowie, czcionką prostą. Cytaty dłuższe niż 3 wersy należy zapisać od nowej linii, bez wcięcia, czcionką prostą, Times New Roman, rozmiar 10, z interlinią 1.5. Przy tych cytatach nie należy używać cudzysłowu. Po cytowanym tekście należy wstawić znak przypisu i, jeśli kończy on zdanie, należy postawić kropkę.  

PRZYKŁAD 1:

Badacze religii podkreślają istotną dla znaczenia i zrozumienia tych uroczystości wyjątkową, niemal magiczną, pozycję kobiety, w której widziano dawczynię życia: „Właśnie dzięki tej mistycznej współzależności między kobietą i glebą tak wysoko się ceni obecnośc kobiety w pracach rolniczych”^[1].      

PRZYKŁAD 2:

Geo Widengren w ten sposób definiuje fenomenologię religii:

Fenomenologia religii, jako samodzielna gałąź religioznawstwa, w ostatnich latach przyciąga coraz większą uwagę. Celem fenomenologii religii jest klasyfikacja rozmaitych przejawów religii; nauka ta pragnie przedstawić religię w taki sposób, w jaki jawi się ona w swoich zmiennych przejawach życia^[2].                

 

1.4.1 Skróty w cytatach (tzn. usunięcie z cytatu wyrazów lub zdań) należy oznaczyć wielokropkiem umieszczonym w nawiasie kwadratowym.  

1.5 Jeżeli w tekście głównym pracy jej autor/-ka zamieszcza ilustracje, muszą być one numerowane i podpisane bezpośrednio pod nimi, z wykorzystaniem czcionki Times New Roman, rozmiar 10. Na końcu podpisu w nawiasie podajemy źródło ich pochodzenia.

1.5.1 Wykaz/spis ilustracji zamieszcza się na końcu pracy, po bibliografii. Tworzy się go zgodnie z kolejnością zamieszczonych w pracy ilustracji, z informacją o numerze strony, na której się one znajdują.      

2. Redakcja przypisów:

2.1 W przypisie powołujemy się na cytat lub myśl innego twórcy, która została wykorzystana w tekście przez autora pracy zaliczeniowej, licencjackiej lub magisterskiej. W przypisach należy korzystać z czcionki Times New Roman, rozmiar 10, interlinii 1.5 pkt. Tekst przypisu musi być wyjustowany.

2.1.1 Zapis monografii jednoautorskiej w języku polskim: inicjał imienia autora, nazwisko, tytuł kursywą, miejsce i rok wydania, numery stron, na które się powołujemy:

P. Majewski, Pismo, tekst, literatura. Praktyki piśmienne starożytnych Greków i matryca pamięci kulturowej Europejczyków, Warszawa 2013, s. 23-24.

2.1.2 Monografia tłumaczona: inicjał imienia autora, nazwisko, tytuł kursywą, inicjał imienia tłumacza i nazwisko, miejsce i rok wydania, numery stron:

M. Eliade, Mity, sny i misteria, przeł. K. Kocjan, Warszawa 1994, s. 227.

 

2.1.3 Rozdział w monografii wieloautorskiej: inicjał imienia autora, nazwisko, tytuł kursywą, [w:], tytuł całej monografii, inicjał imienia i nazwisko redaktora (dane tłumacza, jeśli monografia jest tłumaczeniem), numery stron:

J. Scheid, Kapłan, [w:] Człowiek Rzymu, red. A. Giardina, przeł. P. Bravo, Warszawa 1997, s. 82.

2.1.4 Artykuł w czasopiśmie: inicjał imienia i nazwisko autora, tytuł kursywą, tytuł czasopisma w cudzysłowie, rocznik/tom/numer czasopisma, rok wydania, numery stron:

I. Kaczor, Parentalia, Lemuria, Larentalia, Compitalia, Mundus patet – ceremonie ku czci zmarłych w rzymskim systemie wierzeń, „Collectanea Philologica” XXII, 2019, s. 63-64.

 

H. Kowalski, Pontifex maximus w religii i państwie rzymskim, „Vox Patrum” XXIV, z. 46-47, 2005, s. 23.

 

2.1.5 Źródła internetowe:

a) artykuł: inicjał imienia i nazwisko autora, tytuł kursywą, dane czasopisma, numery stron, adres strony internetowej, data dostępu:

I. Kaczor, Ofiary z ludzi w obrzędowości rzymskiej – Mamuralia, sacra Argeorum, Saturnalia, Compitalia, „Collectanea Philologica” XVIII, 2015,  s. 53, czasopisma.uni.lodz.pl/collectanea/article/view/16207 (data dostępu: 25.03.2023).

b) film – adres internetowy z datą dostępu:

https://www.youtube.com/watch?v=oj8GSBt3n3A (data dostępu: 04.11.2023)

2.1.6 Jeśli monografia wieloautorska, artykuł w czasopiśmie naukowym, pozycja bibliograficzna zamieszczona w internecie ma wielu autorów, do przypisów wpisujemy wszystkich autorów w kolejności zamieszczonej przez wydawcę pozycji bibliograficznej.  

2.1.7 Zapis ze słownika lub leksykonu mającego redaktora lub redaktorów:  tytuł słownika lub leksykonu  kursywą, inicjał imienia i nazwisko redaktora lub redaktorów poprzedzone skrótem red., numer tomu  cyfrą rzymską, miejsce i rok wydania, numery stron.

Słownik grecko-polski, red. Z. Abramowiczówna, t. II, Warszawa 1960, s. 55.  

2.1.8 Słownik lub leksykon jednoautorski: inicjał imienia i nazwisko autora, tytuł słownika lub leksykonu  kursywą, numer tomu  cyfrą rzymską, miejsce i rok wydania, numery stron.

Z. Podbielkowski, Słownik roślin użytkowych,Warszawa 1998, s. 11.  

2.1.9 Przypis do tekstu źródłowego: nomen lub cognomen autora tekstu źródłowego (np. Marcus Porcius Cato, czyli Cato; np. Publius Ovidius Naso, czyli Ovidius), tytuł tekstu źródłowego zapisany kursywą,  imię i nazwisko edytora tekstu poprzedzone skrótem ed., miejsce edycji, rok edycji. Dokładną informację o miejscu cytowanego tekstu źródłowego umieszczamy w tekście głównym, w nawiasie okrągłym. Numer księgi powinien być zapisany cyfrą lub liczbą rzymską, numer wersów lub akapitu zapisany liczbą lub cyfrą arabską.

Cato, De Agri Cultura, ed. A. Mazzarino, Lipsiae 1962.   

2.1.9 Przypis do przekładu tekstu źródłowego: nomen lub cognomen autora tekstu źródłowego, tytuł przełożonego tekstu źródłowego zapisany kursywą, imię i nazwisko tłumacza, miejsce wydania, rok wydania, strona lub strony, na które się powołujemy.   

Tibullus, Elegie miłosne, przeł. A. Arndt,Kraków 2015, s. 21.   

2.2 Jeśli pozycja bibliograficzna została odnotowana we wcześniejszym przypisie, w każdym następnym neleży zapisać ją nastepująco: inicjał imienia i nazwisko autora, op.cit., numery stron:

M. Eliade, op. cit., s. 11.

2.3 Jeśli pozycja bibliograficzna została odnotowana bezpośrednio we wcześniejszym przypisie, w przypisie bezpośrednio po nim należy użyć słowa Ibidem (lub jego skrótu: Ibid.= tamże) kursywą. Jeżeli w przypisie tym odwołujemy się do tej samej pozycji tego samego autora, ale innej strony niż w przypisie bezpośrednio wcześniejszym, należy zapisać tę informację następująco: Ibidem (lub jego skrótu: Ibid.= tamże)  kursywą, a następnie numer strony, na którą się powołujemy.  

Przypis 1:

M. Eliade, Mity, sny i misteria, przeł. K. Kocjan, Warszawa 1994,  s. 227.

 

Przypis kolejny:

Ibid. LUB Ibid., s. 280.   

3. Zasady redagowania bibliografii:

3.1 Bibliografia to wykaz prac naukowych wykorzystanych w tekście przez autora pracy zaliczeniowej, licencjackiej lub magisterskiej. Stosuje się w niej układ alfabetyczny według nazwisk autorów wykorzystanych w tekście pracy.     

3.2 Bibliografia zawiera w kolejności:  teksty źródłowe,  przekłady tekstów źródłowych, słowniki i leksykony,  literaturę przedmiotu (monografie i artykuły), źródła internetowe.

3.3 Zapisy bibliograficzne wydania tekstu źródłowego, przekładu tekstu źródłowego, słowników i leksykonów: zasady takie same jak w przypisach.

3.4 Zapisy bibliograficzne monografii, artykułów i źródeł internetowych: zasady takie same jak w przypisach, z tą różnicą, że na pierwszym miejscu stawiamy nazwisko, a po nim inicjał imienia. W przypadku artykułów i rozdziałów w monografii na końcu podajemy zakres stron (strony artykułu/ rozdziału od pierwszej do ostatniej):

Eliade M., Mity, sny i misteria, przeł. K. Kocjan, Warszawa 1994.

Kaczor I., Parentalia, Lemuria, Larentalia, Compitalia, Mundus patet – ceremonie ku czci zmarłych w rzymskim systemie wierzeń, „Collectanea Philologica” XXII, 2019, s. 63-84.

Kowalski H., Pontifex maximus w religii i państwie rzymskim, „Vox Patrum” XXIV, z. 46-47, 2005, s. 19-31.

Majewski P., Pismo, tekst, literatura. Praktyki piśmienne starożytnych Greków i matryca pamięci kulturowej Europejczyków, Warszawa 2013.

 

II Wariant harwardzki

1. Przypisy:

W systemie harwardzkim nie tworzymy przypisów dolnych, a odnośniki do cytowanych/ parafrazowanych autorów zapisujemy w tekście głównym w nawiasach zwykłych, podając nazwisko autora i rok wydania publikacji, a po dwukropku numer strony, np.:

[…] Pierwsza księga zawierała wypisy fizyczne i etyczne, druga natomiast znana jest pod tytułem Florilegium (Sinko 1959: 831; Litwa 2018: 19). Wśród zebranych ekcerptów znajdują się fragmenty przypisywane Hermesowi Trismegistosowi, który przez Stobajosa zaliczany był do grona filozofów (Focjusz 2006: 365).

Rodzaje przypisów tekście głównym:

(Smith 2012) - odniesienie do całej publikacji

(Smith 2012: 23) - odniesienie do konkretnej strony

(Smith 2012a: 23) - przy korzystaniu z kilku prac jednego autora wydanych w tym samym roku; konieczne jest również zaznaczenie tego w bibliografii

(Smith, Johns 2012: 13) - przy dwóch autorach jednej pozycji

(Smith et al. 2012: 13) - przy trzech lub większej liczbie autorów jednej pozycji

(Eurypides 1923) - przy wskazywaniu oryginału lub tłumaczenia tekstu źródłowego

(West 1983, Martinez 2008) - przy powoływaniu się na więcej niż jedną pozycję bibliograficzną

(Abramowiczówna 1958, s.v.γυνή) - przy cytowaniu haseł słownikowych

(cf. Czerwińska 2009: 123) - przy odsyłaniu do pozycji bibliograficznej w celu porównania

 

2. Bibliografia:

Ogólna zasada: autor (nazwisko, inicjał imienia), rok wydania, tytuł, miejsce wydania, wydawnictwo.

Edycja tekstu klasycznego: autor, rok wydania w nawiasie, tytuł kursywą, redaktor (ed.) lub redaktorzy (eds.), miejsce wydania, wydawnictwo:

Euripides. (1902). Fabulae. G. Murray (ed.). Vol. I. Oxford: Clarendon Press.

Homerus. (1920). Ilias. D.B. Munro, T.W. Allen (eds.). Vol. 1-2. Oxford: Clarendon Press.

Książka bez wskazanego autora:

The Oxford English Dictionary. 1989. Oxford: Clarendon Press.

Monografia jednoautorska: autor (nazwisko, inicjał imienia), tytuł kursywą, miejsce wydania, wydawnictwo:

Smith, J. (2012). Philosophy. New York: Oxford University Press.

Kowalski, J. (1999). Filozofia. Warszawa: PWN.

Czerwińska, J. (1999). Człowiek Eurypidesa wobec zagrożenia życia, namiętnej miłości i ekstazy religijnej. Łódź: Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego.

Monografia wieloautorska:

1. dwóch autorów:

Borgeaud, Ph., Pirenne-Delforge, V. (2008). Opera inedita. Essai sur la religion grecque. Recherches sur les Hymnes orphiques. Liège: Centre International d’Étude de la religion Grecque Antique.

2. więcej niż dwóch autorów:

Vermaat, M. et al. (2014). Discovering komputer. Boston: Cengage Learning.

 

Rozdział w monografii

1. w języku polskim:

Głombiowski, K. (2005). Pojęcie “hellenizmu” i „barbaryzmu” jako wyznaczniki Herodotowej i europejskiej humanitas. W: R. Popowski (red.). Humanitas grecka i rzymska. Lublin: Wydawnictwo KUL. 31-45.

2. w języku obcym:

Dressler, L. (2015). Greek Army. In: L. Matheson (ed.). Greek History. Boston: Jacobson Ltd. 78-92.

Bauer, F. (1965). Antinazistische Prozesse und politisches Bewusstsein. In: H. Huss, A. Schröder (eds.). Antisemitismus. Zur Pathologie der bürgerlichen Gesellschaft. Frankfurt am Main: Europäische Verlagsanstalt. 168-188.

Publikacja tłumaczona

1. w języku polskim:

Kerényi, K. (2008). Dionizos. Archetyp życia niezniszczalnego. Przeł. I. Kania. Warszawa: Wydawnictwo Aletheia.

2. w języku angielskim:

Faivre, A. (1995). The Eternal Hermes. From Greek God to Alchemical Magus. Trans. J. Godwin. Newburyport: Phanes Press.

Tłumaczenie tekstu oryginalnego:

Ksenofont. (2014). Wychowanie Cyrusa. Przeł. i oprac. K. Głombiowski et al. Wrocław: ISKŚiO Uwr.

Homer. (1999). Iliada. Przeł. K. Jeżewska. Warszawa: Prószyński i S-ka.

Ammanius Marcellinus. (1950). History. Vol. I. Trans. J.C. Rolfe. Cambridge: Harvard University Press.

 

 

Artykuł w czasopiśmie:

Grzelak-Krzymianowska, A. (2019). Sugestywność etycznego przekazu prologów w poemacie Lukrecjusza. Collectanea Philologica XXII. 85-99.

Camacho, P.F. (2013). Gádeira, el décimo trabajo de Heracles y la política de Atenas. Euphrosyne 41. 9-30.

Ross, N., Kowalski, K. (2015). On Truth Content and False Consciousness in Adorno’s Aesthetic Theory. Philosophy Today 59/7 (2). 269-290.

Słowniki i wydawnictwa encyklopedyczne:

Słownik grecko-polski. (1958-1965). Z. Abramowiczówna (red.). Warszawa: PWN.

Słownik łacińsko-polski. (1998-1999). M. Plezia (red.). Warszawa: PWN.

Źródła internetowe:

1. Artykuł

Bologna, O.A. (2013). Eufileto giustizia eratostene, seduttore della moglie. Collectanea Philologica XVI. 79-94. https://dspace.uni.lodz.pl/xmlui/bitstream/handle/11089/3234/10-bologna.pdf?sequence=1&isAllowed=y (04.02.2023).

2. Filmy

The British Library. An Evening for Salman Rushdie. 13.10.2022. YouTube: www.youtube.com./watch?v=tu1w_h23pbE&list= (05.01.2023).

Kluge, Alexander (dir.). Abschied von gestern. Independent Film/Kairos Film, 1966: https://www.youtube.com/watch?v=DLhyQqA2Rjs&ab_channel=ReinerFassbinder (14.10.2020)